ျမေအး (သို႔မဟုတ္) ႏိုင္ငံေရးကို သီခ်င္းေရး၍ ေဘာလံုးကန္သည္

ႏွင္းေတြ တဖြဲဖြဲက်ေနသည္။ ျမဴႏွင္းေတြလား၊ မီးခိုးလား မသဲကြဲခင္ အခ်ိန္ပိုင္းေလးတြင္ ေတာင္ႀကီးသို႔ သူေရာက္လာသည္။ တကယ္ေတာ့ သူ႔ကို အင္းစိန္ကေန လိြဳင္ေကာ္ေထာင္သို႔ ေရႊ႕ေျပာင္းေပးခဲ့သည္။ သူႏွင့္ အဆက္ျပတ္သြားခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ႏွစ္ခန္႔ ရိွၿပီ။ ေနာက္ေတာ့ သူ႔ရဲ႕ က်န္းမာေရး မေကာင္းလွဟု ၾကားသိရသည္။ လြိဳင္ေကာ္အျပင္ ေဆး႐ံုႀကီးသို႔ တက္ေရာက္ ကုသရသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုးလည္း သူ႔အတြက္ စိုးရိမ္ေနၾကပါသည္။ ခုေတာ့ စ၀္စံထြန္းေဆး႐ံုႀကီးႏွင့္ နီးနီးနားနား ေနႏိုင္ေအာင္ သက္ဆိုင္ရာက စီစဥ္ေပးလိုက္ျခင္း ျဖစ္မည္ထင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ သူ၏ ေရစက္က ေတာ္ေတာ္ ပတ္သက္ ယွက္ႏြယ္ေနပံုရ သည္။

ေတာင္ႀကီး ေရာက္ေတာ့ သူက တိုက္ ၂ မွာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တိုက္ကို အလည္မလာေပမယ့္ သူ႔တိုက္ကို ကၽြန္ေတာ္ မၾကာခဏ သြားေလ့ ရိွပါသည္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ သူတို႔တိုက္က ေဘာလံုး ကစားတဲ့ကြင္း ရိွေနတာကိုး။ ေဘာလံုးကြင္းက သိပ္အက်ယ္ ႀကီးေတာ့ မဟုတ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ဖက္ ငါးေယာက္ ဖူဆယ္ ေကာင္းေကာင္း ကစားလို႔ရသည္။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔တိုက္မွာ ေသဒဏ္၊ ႀကိဳးလြတ္ အက်ဥ္းသား သံုးဆယ္ေက်ာ္ ရိွသည္။ ဒီေတာ့ အသင္း ႏွစ္သင္းအတြက္ လူအင္အားက ပူစရာမလို။ ကိုျမေအးဆီမွာ ဖူဆယ္ေဘာလံုး သံုး၊ ေလးလံုးက အၿမဲရိွေနတတ္သည္။ သူ႕က်န္းမာေရးအတြက္ ေထာင္မွ ေဘာလံုးကစားခြင့္ ျပဳထားသည္။ သူ႔အိမ္ကလည္း လိုအပ္တာ အားလံုးပို႔ေပးသည္။ ရသည့္ Space မွာ ေပ်ာ္ေအာင္ေနတတ္သူ။

သူက ေကာ္ဖီႏွင့္ ေဆးလိပ္ေတာ့ အေတာ္ႀကိဳက္သည္။ တစ္ေန႔လံုး မိုးလင္းမွမိုးခ်ဳပ္ ေကာ္ဖီကို တစြတ္စြတ္ ေသာက္ေနတတ္သည္။ တစ္ေန႔လံုး သူေသာက္သည့္ အေရအတြက္က ၁၀ ခြက္ႏွင့္ ၁၅ ခြက္ၾကား ရိွသည္။ ေဘာလံုး မကစားသည့္ အခ်ိန္ေတြဆိုလွ်င္ ေကာ္ဖီေလး ေသာက္လိုက္၊ သီခ်င္းေလးေရးလိုက္။ သူက သီခ်င္းႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ေတာ့လည္း အစဥ္အလာရိွသူ ျဖစ္သည္။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္က သူေရးခဲ့ေသာ "ကမာၻမေၾကဘူးေဟ့" သီခ်င္းသံက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ခဲ့ေသာ္လည္း မေမ့ႏိုင္ၾကေသး။ ခုလည္း သူ႔ဆီမွာ သီခ်င္းပုဒ္ေရ ၅၀ ေလာက္ စုေဆာင္း မိေနၿပီ။

ေဘာလံုးကစားျခင္း ကေတာ့ သူ႔အတြက္ အေတာ္ ေကာင္းပါသည္။ သူေပ်ာ္ရႊင္ေန၍လား။ အားကစား လုပ္ေန၍လား မေျပာတတ္။ ေတာင္ႀကီးကို ေရာက္လာကတည္းက ထူမတ္လာသည္။ လန္းဆန္းလာသည္။ သူက ဘယ္အလုပ္မဆို စိတ္ေရာ ကိုယ္ပါ ႏွစ္ၿပီး လုပ္တတ္သူ။ ဒီေတာ့ ဘယ္အရာမဆို ပိုအားကုန္ ပိုအားစိုက္ထုတ္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေနပူ၍ သာယာေသာ ေန႔တစ္ေန႔တြင္ ေဘာလံုး ကစားမည္ဟု တစ္ခြန္းတည္း ေျပာသြားသည္။ သူစီစဥ္ရသည့္ အလုပ္ေတြက အဆင့္ဆင့္။ တစ္ေထာင္လံုးမွ ဖူဆယ္ေဘာလံုး ကၽြမ္းကၽြမ္း က်င္က်င္ ကစားတတ္သည့္ လူေတြကို စုရသည္။ ၿပီးေတာ့ အေဆာင္ေပါင္းစံုမွ ထိုလူေတြ ေဘာလံုး ကစားခြင့္ရေအာင္ Main Jail ႏွင့္ သြားေရာက္ ညိႇႏိႈင္းရသည္။ ႏွစ္ႀကီးေဆာင္၊ ေထာင္က်ေဆာင္၊ ေဆး႐ံု၊ မီးဖိုႏွင့္ အလုပ္ႀကီးမွ ေဘာလံုးသမားေတြကို အေၾကာင္းၾကားရသည္။ ထုိေဘာလံုးသမားေတြ ေဘာလံုးကစားၿပီး ေသာက္ဖို႔ အခ်ိဳရည္၊ စားစရာႏွင့္ လိုအပ္လွ်င္ နံနက္စာပါ ၾကက္သားခ်က္ၿပီး ေကၽြးသည္။ ကုန္ကုန္ေျပာရလွ်င္ ေဘာလံုးကန္ဖိနပ္မွအစ ေဘာလံုးကန္ အက်ႌအထိ သူ႔ဆီမွာ အားလံုးရသည္။

ဒါေပမယ့္ ေဘာလံုးကစား ေနခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႔ဆီမွာ Diplomacy မရိွ။ အႏိုင္အ႐ံႈး ရလဒ္အတြက္ က်ားကုတ္က်ားခဲ ကစားသည္။ သူက ေနာက္သို႔ တစ္လက္မမွ မဆုတ္။ ၿပိဳင္ဘက္အေပၚ ၾကင္နာသနားစိတ္ လံုး၀မရိွ။ ေဘာလံုးပြဲ ၿပီးရင္ေတာ့ အားလံုး ေဟးလားဝါးလား။ ဤသို႔ ေဘာလံုးအေပၚ ႐ူးသြပ္သူကို ျမေအးအတြက္ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ လြတ္လပ္ေရးေန႔ အထိမ္းအမွတ္ ေဘာလံုးၿပိဳင္ပြဲက ေရာက္ရိွလာခဲ့ပါသည္။

တကယ္ေတာ့ ေထာင္တြင္း ေဘာလံုးၿပိဳင္ပြဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြႏွင့္ သိပ္မသက္ဆိုင္လွပါ။ ဒီပြဲက အေဆာင္ေန အက်ဥ္းသား မ်ားအတြက္ ရည္ရြယ္ က်င္းပေပးျခင္း ျဖစ္သည္။ သီးသန္႔ အက်ဥ္းသားေတြ ေနထိုင္သည့္ တိုက္မွလြဲ၍ က်န္အေဆာင္ေတြအားလံုး ေဘာလံုးအသင္း ဖြဲ႔စည္းခြင့္ရိွသည္။ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ခြင့္ရိွသည္။ သို႔ေသာ္ ေထာင္ပိုင္ႀကီး၏ လူသားခ်င္းစာနာမႈအရ တိုက္မွ ေဘာလံုး အသင္း တစ္သင္းၿပိဳင္ပြဲ ၀င္ခြင့္ေပးသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အုပ္စုကိုေတာ့ ကစားခြင့္မေပး။ ထိခိုက္ဒဏ္ရာရမွာစိုး၍ ျဖစ္သည္။ ဒီေတာ့လည္း ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဂ်င္မီက ဒိုင္လူႀကီးလုပ္သည္။ ကိုျမေအးက တိုက္ ၂ အသင္းကို မန္ေနဂ်ာ နည္းျပလုပ္ သည္။ သူက တိုက္တြင္ ေနထိုင္ရသည့္ အက်ဥ္းသား အစိတ္၊ သံုးဆယ္ထဲမွ ဖူဆယ္ကစားတတ္သူ ငါးေယာက္အား အေတာ္ အားစိုက္ ေရြးရသည္။ တျခား အသင္းေတြက လူ ၁၅၀၊ ၂၀၀ ေလာက္ အစုေတြထဲက တစ္သင္းဖြဲ႔ရတာ သိပ္လြယ္သည္။ ၿပီးေတာ့ အသင္းေတြက ေတာင့္တင္း အားေကာင္းသည္။ ကိုျမေအးအသင္းက အားနည္းခ်ိနဲ႔သည္။

ဒီမွာ ကိုျမေအး၏ အစြမ္းကို ျမင္ေတြ႔ခြင့္ရသည္။ သူက သူ႔အသင္းသား ငါးေယာက္ကို နီးနီးကပ္ကပ္ ရင္းႏွီးခင္မင္ေအာင္ အတူတူ စားခိုင္းသည္။ အတူတူ ေနခိုင္းသည္။ အားေဆးေတြ တိုက္သည္။ တိုက္ေရွ႕ ကြက္လပ္တြင္ ပင္နယ္တီကန္ ေလ့က်င့္ေစသည္။ သူက သူ႔လူေတြကို အသင္းအပင္း စိတ္ဓာတ္ သြင္းေပးသည္။ Discussion ေဆြးေႏြးညိႇႏိႈင္း၍ နည္းဗ်ဴဟာ၊ မဟာဗ်ဴဟာေတြ ခ်မွတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အျမင္ကေတာ့ လူသံုးဆယ္ထဲက ေရြးထားေသာ အသင္းက လူႏွစ္ရာထဲက ေရြးထားေသာ အသင္း ေလာက္ မေကာင္းဟု။
တကယ္ ကစားေတာ့လည္း တိုက္အသင္းကို မည္သူကမွ အထင္မႀကီးပါ။ ဗိုလ္စြဲဖို႔ ေရပန္းစားေနတာက BMI ေဆး႐ံု အသင္း။ ထိုအသင္းမွာ ေတာင္ႀကီး လက္ေရြးစင္ေတြ ျဖစ္သည့္ ခ်ီးလူးတို႔၊ တီးတီးတို႔ပါသည္။ တိုက္အသင္းက အုပ္စုမွာ ကစားေတာ့ ႏွစ္ပြဲႏိုင္ တစ္ပြဲသေရ။ အားလံုး စိုးရိမ္ေနသည့္ၾကားမွ ဆီမီးဖိုင္နယ္မွာ တိုက္က BMI ႏွင့္ေတြ႔သည္။ ကိုျမေအးက သူ႔လူေတြ ျဖစ္သည့္ ေဇာ္မိုးေဌး၊ ေတဇာ၊ အပုေလး တို႔ကို စိတ္ဓာတ္ျမႇင့္တင္ ေပးသည္။ ကြင္းေဘးကေန နည္းဗ်ဴဟာကို အနီးကပ္ ၫႊန္ၾကားေနသည္။ ရလဒ္က အားလံုး မထင္ထားသည့္ ရလဒ္ ေလးဂိုးတစ္ဂိုးျဖင့္ လက္ရိွ ခ်န္ပီယံအသင္းကို ႏိုင္သြားသည္။

တစ္ဖက္အုပ္စုက ႐ံႈးပြဲမရိွ ေပးဂိုးမရိွ ကစားထားေသာ အေဆာင္ ၃ က ဗိုလ္လုပြဲတက္လာသည္။ အေဆာင္ ၃ က ပအို႔၀္တိုင္းရင္း သားေတြ။ လူေကာင္ထြားသည္။ ခံစစ္က်စ္လစ္သည္။ ဗိုလ္လုပြဲမကစားခင္ တစ္ရက္အလိုမွာ လြတ္ၿငိမ္း ခ်မ္းသာအမိန္႔ တစ္ခု လာသည္။ ကိုျမေအးက ၆၅ ႏွစ္မွ ႏွစ္ ၃၀ သို႔ ေလ်ာ့က် သြားသည္။ သို႔ေသာ္ သူက အေရးမထား။ စိတ္ထဲမွာ ဘာမွမရိွတဲ့ပံု။ သူ၏ ႐ုပ္ေရာ စိတ္ေရာ ေဘာလံုးပြဲ ထဲမွာ ျမႇဳပ္ႏွံထားသည္။ အိပ္လည္းဒီစိတ္၊ စားလည္း ဒီစိတ္။ သူ႔အနားသြားၿပီး ႏိုင္ငံေရး အေျခအေန ေတြ ေျပာေတာ့လည္း သူက စကားျဖတ္ၿပီး သူ႔အသင္း အေၾကာင္းပဲ ထံုမႊမ္းေနသည္။ သူ႔လူေတြ အေၾကာင္းပဲ ေျပာသည္။

ဗိုလ္လုပြဲတြင္ အသင္းသစ္ျဖစ္သည့္ တိုက္အသင္းက အားငယ္စရာ။ အေဆာင္ ၃ က အားေပးသူေတြ ျပည့္ႏွက္ေနသည္။ ဒါေပမယ့္ ကိုျမေအးက သူ႔လူေတြကို ကြင္းေဘးကေန အနီးကပ္ ၫႊန္ၾကား ႀကီးၾကပ္သည့္ပြဲ။ ခ်ိန္ခြင္လွ်ာက တျဖည္းျဖည္း ေျပာင္းလာသည္။ ပြဲၿပီးရန္ ငါးမိနစ္အလိုတြင္ တိုက္အသင္း ေရွ႕တန္းက ေတဇာက အႏိုင္ဂိုးသြင္းယူၿပီး ဗိုလ္စြဲသြားသည္။ ဒီေဘာလံုးပြဲကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ဘ၀အတြက္ နည္းဗ်ဴဟာမ်ား ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရရိွခဲ့ပါသည္။ သူက လူထူးလူဆန္းတစ္ေယာက္။ ႏိုင္ငံေရးကို သီခ်င္း ေရး၍ ေဘာလံုးကန္သူ။

လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၃ ႏွစ္ေက်ာ္က သူ႔လက္ရာ သီခ်င္းသံေလးကို ကၽြန္ေတာ္ၾကားေယာင္ေနမိသည္။ သီခ်င္းအမည္က "ကမာၻမေၾကဘူးေဟ့"

"လာပါေလ × × × ညီအစ္ကိုေတြ × × × ခေရာင္းေတာလမ္းကို နင္းျဖတ္မယ္ × × × ျမန္မာျပည္ကယ္တင္မယ္ × × × တို႔ရဲ႕ လက္ေတြၿမဲၾကေစ × × × ရာဇ၀င္မွာ × × × အစဥ္အလာပါ × × × သမဂၢဟာ ႀကီးျမတ္ေပ × × × ေတာ္လွန္စဥ္ × × × အခ်ိန္အခါမွာ × × × တပ္ဦးကေန × × × ဦးေဆာင္ခဲ့တယ္ေလ × × × ဒါ × × × တို႔တိုင္းျပည္ × × × ။http://www.myanmarexpress.net/2012/03/blog-post_3609.html