ရုိဟင္ဂ်ာမ်ား သည္ ၿမန္မာႏုိင္ငံႏွင့္ လုံး၀မသက္ဆုိင္ပါ (ေပးစာ - ၁၃၀)

 ၿမန္မာႏုိင္ငံေၿမပုံမွာ ရုိဟင္ဂ်ာဆုိတာ မရွိပါဘူး

"မိေအး ႏွစ္ခါနာသည္" ဟူေသာ စကားသည္ ကြ်န္မတိုု ့ ျမန္မာတိုုင္းႏွင့္ အကြ်မ္းတဝင္ ရွိၿပီးသား ျဖစ္ေခ်သည္။ ရိုုဟင္ဂ်ာ ဘင္ဂလီမ်ားႏွင့္ စပ္လွ်င္းပါက ကြ်န္မတိုု ့၏ မိေအး (ျမန္မာျပည္)သည္ ႏွစ္ခါမက အခါခါ နာရေလသည္။

အဂၤလိပ္တိုု ့ ျမန္မာႏိုုင္ငံအား ကြ်န္ျပဳစဥ္ကာလတြင္ ျမန္မာႏိုုင္ငံသည္ အိႏိၵိယျပည္ လက္ေအာက္ရွိ ျပည္နယ္ေလးတစ္ခုု သဖြယ္ အုုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့သည္။ သိုု ့ပါ၍ ထိုုကာလတေလွ်ာက္လံုုးတြင္ ဘင္ဂလီမ်ားသည္ ျမန္မာျပည္သိုု ့ တံခါးမရွိ ဓါးမရွိ ဝင္ထြက္ခဲ့ၾကသည္။ ၁၉၄၂ ခုုႏွစ္ ဂ်ပန္တိုု ့ ထိုုးစစ္မစတင္မီတြင္ အဂၤလိပ္တိုု ့သည္ ၄င္းတိုု ့၏ စစ္အင္အား ျဖည့္တင္း ရန္အတြက္ ဘင္ဂလီမ်ားကိုု ျမန္မာျပည္၊ ရခိုုင္ေဒသတြင္းသိုု ့ေခၚေဆာင္လာသည္။ ထိုသို ့ေခၚေဆာင္လာရာတြင္ အဂၤလိပ္တိုု ့မွ ဘင္ဂလီမ်ားအား သူရိုု ့၏ အကူအညီအတြက္ ရခိုုင္ျပည္ ေျမာက္ပိုုင္းတြင္ မူစလင္ႏိုုင္ငံ တည္ေထာင္ ေပးပါမည္ဟူ၍ ကတိကဝတ္ျပဳခဲ့သည္။

၁၉၄၈ ခုုႏွစ္၊ ျမန္မာႏိုုင္ငံ လြတ္လပ္ေရးရျပီးေသာကာလမ်ားတြင္ အစိုုးရႏွင့္ ဘင္ဂလီမ်ားအၾကား ဆက္ဆံေရး တင္းမာလာခဲ့သည္။ လြတ္လပ္ေရးရလွ်င္ရၿပီးခ်င္းပင္ မူစလင္တစ္စုုမွ ရခိုုင္ျပည္နယ္၊ ဘူးသီးေတာင္ႏွင့္ ေမာင္းေတာေဒသမ်ားကိုု ခြဲထြက္၍ အေရွ ့ပါကစၥတန္ႏွင့္ သြားေရာက္ ပူးေပါင္းလိုုပါေၾကာင္း အဆိုုျပဳခဲ့သည္။ ယင္းအဆိုုကိုု လႊတ္ေတာ္မွ ပယ္ခ်ခဲ့သည္။ ထိုု ့ေနာက္ပိုုင္းတြင္ ျမန္မာအစိုုးရသည္ ဘင္ဂလီတိုု ့အား တရားမဝင္ ေနထိုုင္သူမ်ားအျဖစ္ သတ္မွတ္ခဲ့သည္။ လူဝင္မႈ ႀကီးၾကပ္ေရးမွလည္း ရခိုုင္ျပည္နယ္ ဘူးသီးေတာင္၊ ေမာင္းေတာႏွင့္ စစ္ေတြနယ္ေျမမ်ားတြင္ ဘင္ဂလီမ်ားအေပၚ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ကိုုင္တြယ္ခဲ့သည္။ ဤသိုု ့ အေနမသာေလေသာအခါ ဘင္ဂလီ မ်ားသည္ ဇာတိေျမ ဘဂၤလား (ထိုုစဥ္က ပါကစၥတန္) သိုု ့ ျပန္လည္ခိုုဝင္ေလေတာ့သည္။

၁၉၅၀ ေနာက္ပိုုင္းတြင္ ရခိုုင္ျပည္နယ္ ဘူးသီးေတာင္၊ ေမာင္းေတာ၊ ရေသ့ေတာင္နယ္ေျမမ်ားတြင္ ဘင္ဂလီမ်ား ေၾကာင့္ မျငိမ္မသက္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ဘင္ဂလီမ်ားသည္ ေမွာင္ခိုုကုုန္ကူးျခင္း၊ တရားမၽဝင္ လက္နက္ေရာင္းဝယ္ျခင္း၊ လူကုုန္ကူး ျခင္း အစရွိေသာ ဥပေဒႏွင့္ မလြတ္ကင္းေသာ လုုပ္ရပ္မ်ားကိုု ျမန္မာ-အိႏိၵယ-ပါကစၥတန္ (ယခုု ဘဂၤလားေဒ့ရွ္) နယ္စပ္တေလွ်ာက္တြင္ ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။ ထိုုမွ်မက သူရိုု႕သည္ ဘာသာျခားမ်ား၏ အုုပ္ခ်ဳပ္မႈကိုု မခံလိုုျခင္း၊ ဘူးသီးေတာင္၊ ေမာင္းေတာနယ္ေျမမ်ားတြင္ သီးသန္ ့မူစလင္ႏိုုင္ငံတည္ေထာင္လိုုျခင္း အစရွိေသာ အေၾကာင္းျပ ခ်က္မ်ားျဖင့္ မူဂ်ာဟစ္ လက္နက္ကိုုင္ ေတာ္လွန္ေရးကိုု စတင္ခဲ့သည္။ ေတာ္လွန္ေရးကာလအတြင္း အႏွီဘင္ဂလီတိုု ့သည္ မူစလင္မဟုုတ္ေသာ ရခိုုင္ျပည္သူမ်ားကိုု ဘူးသီးေတာင္၊ ေမာင္းေတာႏွင့္ ရေသ့ေတာင္ ေဒသမ်ားမွ ႏွင္ထုုတ္ခဲ့သည္။ ၁၉၅၄ ခုုႏွစ္တြင္ အႏွီ မူဂ်ာဟစ္သူပုုန္မ်ားကိုု ျမန္မာ့ တပ္မေတာ္မွ ေခ်မႈန္းခဲ့သည္။

၁၉၆၂ ခုုႏွစ္ ျမန္မာ့ဆိုုရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီ အာဏာရလာျပီးေနာက္ပိုုင္းတြင္ အစိုုးရသစ္သည္ နဂါးမင္း စစ္ဆင္ေရးျဖင့္ ဘင္ဂလီမ်ားအပါအဝင္ နိုုင္ငံတြင္း တရားမဝင္ ေနထိုုင္သူမ်ားကိုု ေခ်မႈန္းခဲ့သည္။ ၁၉၇၇ခုုႏွစ္၊ နဂါးမင္းစစ္ဆင္ေရးေၾကာင့္ ဘင္ဂလီ ၂၀၀,၀၀၀ ေက်ာ္ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္သိုု ့ ခိုုလႈံခဲ့သည္။ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ႏိုုင္ငံမွလည္း ဘာသာတူ၊ လူမ်ိဳးတူေသာ သူရိုု႕ကိုု ကုုလသမဂၢ၏ အကူအညီျဖင့္ လက္ခံထားခဲ့ေသာ္ျငား ေနာက္ပိုုင္းတြင္ ယင္းႏိုုင္ငံ၏ အဆမတန္ ေဖာင္းပြလာေသာ လူဦးေရ ျပႆနာအျပင္ ရိုုဟင္ဂ်ာမ်ားသည္ ဝန္ထုုပ္ဝန္ပိုုးသဖြယ္ ျဖစ္ေနျခင္းေၾကာင့္ ျမန္မာအစိုုးရႏွင့္ ညိွႏႈိင္းကာ ဘင္ဂလီမ်ားကိုု ရခိုုင္ျပည္နယ္သိုု ့ ျပန္လည္ေစလႊတ္ခဲ့သည္။

၁၉၉၁-၁၉၉၂ စစ္အစိုုးရလက္ထက္တြင္ လူဦးေရ ၂၅၀,၀၀၀ ခန္ ့ရွိေသာ ဘင္ဂလီမ်ားသည္ ျမန္မာႏိုုင္ငံသားမ်ားအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳ မခံရျခင္းဟူေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္သိုု ့ ထပ္မံခိုုလႈံၾကျပန္သည္။ ဤတႀကိမ္တြင္မူ ရာသီဥတုု ေဖာက္ျပန္မႈ၊ လယ္ယာေျမမ်ားအား ကပ္ေဘးတြင္ ဆံုုးရံႈးမႈ၊ လူဦးေရအဆမတန္ တိုုးပြားမႈ အစရွိေသာ ျပႆနာမ်ားႏွင့္ ရင္ဆိုုင္ေနရေသာ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္သည္ အႏွီ ရိုုဟင္ဂ်ာဘဂၤလီမ်ားကိုု လက္မခံလိုုေတာ့ေခ်။ သိုု ့ပါ၍ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္အစိုုးရမွ ျမန္မာအစိုုးရႏွင့္ ညွိႏႈိင္းကာ သူရိုု႕ကိုု ျမန္မာႏိုုင္ငံသိုု ့ ျပန္လည္ေစလႊတ္ခဲ့ျပန္ေလသည္။ ၁၉၉၄-၁၉၉၇အတြင္း ဘင္ဂလီ ၂၃၀,၀၀၀ ခန္ ့ ႏွစ္ႏိုုင္ငံ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈအျပင္ UNHCR ၏အကူအညီျဖင့္ ျမန္မာႏိုုင္ငံသိုု ့ ဝင္ေရာက္ခဲ့သည္။

ေညာင္ျမစ္တူးတုုန္း ပုုတ္သင္ဥေပၚ။

၂၀၀၈ မတိုုင္မီအထိ UNHCR သည္ ခိုုလႈံသူမ်ားကိုု Refugee Card ေခၚ UN Card မ်ား ထုုတ္ေပးျခင္း မရွိေသးပါ။ သိုု ့ပါ၍ အႏွီ ဘင္ဂလီမ်ားအား UNHCR သည္ ခိုုလႈံသူျဖစ္ေၾကာင္း စာရြက္တရြက္ကိုုသာ မိသားစုုအလိုုက္ ထုုတ္ေပးခဲ့ပါသည္။ ဤသိုု ့ျဖင့္ သူရိုု႕အား ျမန္မာႏိုုင္ငံႏွင့္ အျခားႏိုုင္ငံမ်ားတြင္ ျပန္လည္ေနရာခ်ထားမည္ဟုု စီစဥ္ၾကေသာ အခါတြင္ကား ထိုုထိုုရိုုဟင္ဂ်ာ ဘင္ဂလီမ်ားသည္ သူရိုု႕၏ ခိုုလႈံသူအေထာက္အထား မိသားစုုစာရင္းတြင္ အခေၾကးေငြယူ၍ Cox's Bazaar ေဒသခံမ်ား၏ အမည္မ်ား ျဖည့္စြက္ျခင္း၊ အဆိုုပါ စာရြက္ကိုု ေရာင္းစားျခင္း စေသာ အနည္းနည္း အဖံုုဖံုုျဖင့္ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ႏိုုင္ငံကိုု စြန္ ့ခြာလိုုသူ Cox's Bazaar သားမ်ားကိုု တပါတည္း အပါေခၚခဲ့ေလသည္။ ဤသိုု ့ဆိုုလွ်င္ ျမန္မာႏိုုင္ငံတြင္လည္း ၄င္းနည္းလမ္းမ်ားျဖင့္ ဝင္ေရာက္လာေသာ Cox's Bazaar ဇာတိဖြားမ်ား မည္ေရြ႕မည္မွ် ရွိေနေပမည္နည္း။

ကြ်န္မတိုု ့ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားသည္ ၾကင္နာသနားတတ္ၾကသည္။ ေမတၱာတရား လက္ကိုုင္ထားၾကသည္။ ဤသိုု ့ဆိုုလွ်င္ အႏွီ ဘင္ဂလီမ်ားကိုု အဘယ္ေၾကာင့္ ခါးခါးသီးသီး လက္မခံေလသနည္း။ ဥပမာရိုုင္းရိုုင္းတစ္ခုု ေပးခ်င္ပါသည္။ ဆိုုၾကပါစိုု ့။ ရပ္ကြက္ထဲရွိ အိမ္ေထာင္မရွိေသာ အပ်ိဳေလး တစ္ေယာက္ လင္ေကာင္မေပၚ ကိုုယ္ဝန္ရွိလာေသာအခါ ၾကားရသူ ေယာက်ၤားပ်ိဳမ်ား စုုတ္တသပ္သပ္ျဖင့္ ကရုုဏာသက္ၾကကုုန္၏။ ထိုုသိုု ့ေသာ ေယာက်ၤားပ်ိဳမ်ားအား "သနားရင္ နင္တိုု ့ အေဖနာမည္ ခံမလား" ဟုု ေမးၾကည့္ပါက အႏွီေယာက်ၤားမ်ား သေဘာတူမည္ေလာ။ မုုခ် လက္ခံမည္ မဟုုတ္ပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ နည္း။ ရွင္းပါသည္။ "ကိုုယ့္ေသြးမဟုုတ္ေသာေၾကာင့္"။

ရာသီဥတုု မွ်တေကာင္းမြန္ေသာ ဖြံ႕ ၿဖိဳးမႈလမ္းေၾကာင္းေပၚသိုု ့ ေရာက္ရွိေနျပီျဖစ္ေသာ ျမန္မာႏိုုင္ငံသိုု ့ လူဦးေရအဆမတန္ ေဖာင္းပြေနေသာ၊ ကပ္ေဘးအလီလီ ႀကံဳေတြ႕ရေသာ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္မွ ရာေထာင္ခ်ီ စြာေသာ ဘင္ဂလီမ်ားက ဝင္ေရာက္လိုုၾကသည္။ တရားဝင္ေသာ၊ တရားမဝင္ေသာ နည္းလမ္းမ်ားျဖင့္ ေခတ္အဆက္ဆက္ ျမန္မာ့ေျမေပၚတြင္ ေျခကုုပ္ယူႏွင့္ျပီးေသာ ဘင္ဂလီအခ်ိဳ ့သည္လည္း ယခုုဆိုုလွ်င္ ျပည္သူ ့လႊတ္ေတာ္သိုု ့ပင္ ဝင္ေကာင္းဝင္ေနေပမည္။ ေျမၿမိဳ၍ မ်ိဳးမသုုဥ္းပါ။ လူၿမိဳလွ်င္ကား မ်ိဳးသုုဥ္း ႏိုုင္ပါသည္။ ကြ်န္မတိုု ့ခ်စ္ေသာ ျမန္မာျပည္အား လွည္းက်ိဳးမထမ္းရေလေအာင္ ျပတ္ျပတ္သားသား ညီညီ ညြတ္ညြတ္ ဝိုုင္းဝန္းကာကြယ္ၾကပါစိုု ့။